Mimar Sinan İstanbul'a su getirdi. Susuz evde öldü.
İstanbul fetihten sonra göç alarak büyüyünce su ihtiyacı artmıştı.Su fiyatının da artması sonucu zamanın padişahı Kanuni Sultan Süleyman Mimarbaşı Sinan Ağa'yı çağırarak İstanbul'a su getirmenin mümkün olup olmadığını sorar , Sinan Ağa mümkün olduğunu ancak ağır bir hesap getireceğini söyler. Padişah hesabı sorunca da altın keselerini uç uca dizmek şartıyla İstanbul'a su geleceğini belirtir. Kanuni su gelsin de keseleri uç uca değil yanyana dizerim der.
Mimar Sinan derhal işe başlar ve Çekmece'den Beşiktaş'a kadar bütün su havzalarını tetkik ettikten sonra gerekli çalışmaları yaparak şehire suyu getirir. Su sayıları kırkı bulan çeşmelerle şehire verilir.Bu kadar masrafla getirilen suyu korumak için çeşmelere lüle adı verilen musluklar takılır.
Padişah bu konuda bir de ferman yayınlar "İstanbul meydanlarındaki umumi çeşmeler halkın malıdır . Hiç kimse bu çeşmelerden gizlice ,yer altından evine su bağlatmayacaktır ". Fermana rağmen Kanuni Mimar Sinan'a bir lütufta bulunarak “ Sen halkı suya kavuşturdun .Evine özel olarak bir lüle su alabilirsin “ der.Bunun üzerine Mimar Sinan bir kanalla suyu alır.
Gel zaman git zaman padişahlar değişir. Koca Sinan 99 yaşında birçok dostu dünyayı terk etmişken bir gün kapı çalınır. Gelen sarayın postacısıdır. Sinan'ı Divan'a çağırmaktadırlar. Sinan yorgun argın Divan'a varır.Vezirlerden biri " Sinan Ağa hakkında şikayet var, Padişah Fermanına aykırı olarak senin evinde lüle bulunduğu bildirildi.Mimar Sinan doğrular ve bu meselede hususi ruhsat aldığını söyler ve belgeyi getirmesi istenince Padişahtan bu konuda ferman istemekten hicap duyduğundan belge olmadığını beyan eder.
Divan'da uzun tartışmalar olur. Muhalifler sadece Sinan'mı devlete hizmet etti.O zaman bütün hizmet edenlere de bağlansın şeklinde itiraz ettiklerinden Sinan'ın suyunun kesilmesine karar verildi.
Bir yıl sonra 100 yaşında ateşler içinde yatarken komşuları bezi ıslatmak için lüleyi çevirdiklerinde su yoktu. Suyu getiren Mimar Sinan susuz evde hayata veda etmişti.
